ekspertax

Na podstawie przepisu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe zostały zaliczone do budowli.

Jak podnosiła spółka urządzenie reklamowe nie może być uznane za trwale związane z gruntem, wskazując, iż uznanie urządzenia za trwale związane z podłożem jest możliwe po spełnieniu dwóch przesłanek:

• połączenie musi być trwałe w sensie fizycznym, tj. odłączenie urządzenia reklamowego od gruntu nie może zostać dokonane bez zniszczenia lub uszkodzenia urządzenia;
• połączenie musi mieć charakter trwały w sensie czasowym, tj. musi być dokonane na stałe, a nie dla przemijającego użytku, przy czym połączenie na długi okres nie ma trwałego charakteru, jeżeli z góry przewiduje się dokonanie odłączenia.

W opinii spółki urządzenie reklamowe przewidziane do montażu nie spełnia powyższych warunków. Urządzenie to nie jest zabetonowane w podłożu. Wolą inwestora nie było również posadowienie urządzenia na stałe, ale tymczasowo – na okres obowiązywania umowy zapewniającej możliwość korzystania z nieruchomości.

Zdaniem Sądu przyjęcie proponowanych przez spółkę kryteriów trwałego powiązania z gruntem nie zasługuje na aprobatę. Otóż, zgodnie z art. 5 ustawy Prawo budowlane, projektowanie obiektów budowlanych odbywa się z uwzględnieniem warunków techniczno-budowlanych, co odgrywa znaczną rolę zwłaszcza przy obiektach o znacznych parametrach.

Przy obiekcie o kilkumetrowej wysokości i szerokości, a takim było to konkretne urządzenie reklamowe, które narażone jest na oddziaływanie warunków atmosferycznych (zwłaszcza silnego wiatru), priorytetowe znaczenie ma zapewnienie bezpieczeństwa użytkowania. Na bezpieczeństwo użytkowania składa się zaś m. in. stabilność konstrukcji, którą w rozpoznawanej sprawie osiąga się poprzez jej oparcie na płycie żelbetowej. Nie ma przy tym znaczenia, czy projekt przewiduje zagłębienie podstawy żelbetowej w ziemi czy też nie.

O trwałym związaniu z gruntem nie świadczy bowiem fakt zaprojektowania płyty fundamentowej, a więc osadzonej w ziemi. Trwałe związanie z gruntem należy traktować bowiem jako efekt zaprojektowania urządzenia o znacznych rozmiarach i masie całkowitej, która gwarantuje jego stabilność. Należy zatem uznać, iż przedmiotem sprawy jest wolnostojące urządzenie reklamowe trwale związane z gruntem.

Sąd wskazał, że nie można ponadto tracić z pola widzenia i tej okoliczności, iż przedmiotem nie jest sam tylko montaż tablicy reklamowej. Realizacja przedsięwzięcia wiąże się bowiem z posadowieniem płyty (stopy) żelbetowej, osadzeniem słupa stalowego, a następnie nośnika reklamowego. Uprawnione jest zatem twierdzenie, iż inwestycja wymaga dokonania szeregu robót budowlanych, które należy uznać za budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, nie zaś instalację.

Pojęcie instalowania nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy. Według Słownika języka polskiego PWN termin ten oznacza zakładanie, montowanie urządzenia technicznego (lampy, liczniki, maszyny). O ile więc może odnosić się do stosunkowo lekkich urządzeń o małych gabarytach, to nie sposób jest mówić o instalacji przedmiotowego urządzenia reklamowego.